Stara wieś typu owalnica, położona na południowym skraju granic miasta Stargardu. Od 1329 roku do XIX wieku stanowiła własność magistratu. W 1939 roku było tu osiem gospodarstw rolnych o areale 21-59 ha, a ich zabudowania zostały rozplanowane równolegle do rzeki Krąpieli.
Po środku nawsia wznosi się po joannicki kościół kamienno-ceglany z XV wieku, z późniejszą wieżą z początku XX wieku. Szczyt wschodni dekorowany sześcioma ostrołukowymi blendami.
Świątynia typu salowego zbudowana jest na planie prostokąta o wymiarach 9,3x12,2 m. Posiada emporę chórową i strop deskowany. Ostatni remont wykonano w 1957-1958. Wewnątrz znajduje się ołtarz w formie tryptyku (niekompletny) z XV wieku, w którym przedstawione są postacie Madonny z Dzieciątkiem, św. Anny Samotrzeciej, św. Krzysztofa i sześciu apostołów. Kościół został poświęcony w 1945 roku pw. św. Antoniego z Padwy. Przy wejściu do kościoła stoi wapienna chrzcielnica z XIII/XIV wieku.
Znajdujący się we wsi budynek dawnej gorzelni został przebudowany i pełni obecnie funkcję piekarni.
