Duża wieś położona na prawym brzegu rzeki Iny przy południowo-wschodnim skraju Puszczy Goleniowskiej. Rejon wsi to teren osadnictwa na ziemi stargardzkiej w połowie XIII wieku. Ale już we wczesnym średniowieczu istniało tu, nad brzegiem Iny, grodzisko obronne oraz osada. Podczas prac wykopaliskowych na terenie grodziska znaleziono m.in. monetę cesarza Antoniusa Piusa datowaną na lata 138-161 n.e.
Od XIV do XIX wieku wieś stanowiła własność miasta Stargardu, później właściciele się zmieniali. W 1752 roku w lesie, w pobliżu wsi, założono kolonię, w której osiedlono 32 rodziny zajmujące się tkactwem na potrzeby Stargardu. W środku wsi na pagórku wznosi się kościół parafialny pw. Michała Archanioła, zbudowany w XV wieku z głazów narzutowych, z wieżą zakończoną drewnianym hełmem z 1850 roku. Wewnątrz świątyni późnogotycki ołtarz z krucyfiksem o wymiarach 210 x 175 cm z XVI wieku oraz balustrada chóru z 1600 roku. W ścianie wschodniej gotyckie sakramentarium, strop drewniany belkowany, pod prezbiterium krypta grobowa. Kościół ma zachowane trzy gotyckie portale. Dawny cmentarz przykościelny otoczony jest kamiennym murem.
Około 1,5 km na północny zachód jest dawny młyn nad Iną z XIX- wieczną zabudową, m.in. dom mieszkalny w konstrukcji ryglowej, obok którego wypływa źródło. Na północ od wsi znajduje się wzniesienie o wysokości 4702 m, z którego roztacza się widok na dolinę Iny i Puszczę Goleniowską.
Korzystne położenie nad Iną i walory krajobrazowe są atutem wsi i stwarzają możliwości rozwoju agroturystyki oraz budowy osiedla letniskowego.
