Stara wieś nad rzeką Krąpielą, oddalona 4 km od Stargardu, założona w pierwszej połowie XII wieku, od 1229 roku własność stargardzkich joannitów. W 1939 roku liczyła 16 gospodarstw o areale 24-57 ha. Znaleziska archeologiczne dokonane na terenie Strachocina wskazują na wcześniejsze osadnictwo w okresie od VI do XII wieku. Na rzece Krąpieli, w miejscu dawnego młyna wodnego, uruchomiona została mała prywatna elektrownia wodna.
Najcenniejszym obiektem zabytkowym we wsi jest wzniesiony pod koniec XIII wieku kościół z kamiennych ciosów, zniszczony po 1945 roku, odbudowany w latach 1992-2003 staraniem mieszkańców wsi i inż. Zdzisława Kosikowskiego, a także przy wsparciu dawnych niemieckich mieszkańców tej miejscowości. Salowy kościół o wymiarach 11,1 x 20,1 m jest pokryty dachówką, nad którą wznosi się sygnaturka. Zachodni portal o trójuskokowych ościeżach posiada umieszczone przez budowniczych znaki: po lewej stronie słabo czytelna szachownica wyryta na granitowym kwadrze i po prawej stronie joannicki krzyż w obrysie koła. Przy placu przykościelnym częściowo zachowały się kamienne mury.
Kościół w swojej historii przetrwał kilka kataklizmów. Najprawdopodobniej był zniszczony w czasie 30-letniej wojny w XVII wieku, odbudowany w wieku XVIII, w XIX wieku poddany był gruntownej renowacji. Odbudowano wówczas okna i portal południowy – powiększono je i nadano im ostrołukowe formy. Po 1945 roku kościół został zdewastowany, a jego wyposażenie rozgrabione; pozostały tylko ściany obwodowe i szczyty. Koniec XX wieku okazał się życzliwy dla tego cennego zabytku – poczynione szkody zostały naprawione i świątynia odzyskała należną jej rangę najważniejszego obiektu we wsi.
Przez Strachocin przebiega znakowany szlak „czerwony” Hetmana Stefana Czarnieckiego. Jego najatrakcyjniejszy odcinek „Dolina Krąpieli” – od Bębnikątu do Pęzina – spełnia warunki do utworzenia tu zespołu przyrodniczo- krajobrazowego podlegającego ochronie prawnej.
