Niewielka wieś założona w późnym średniowieczu, oddalona około 8 km na północny zachód od Stargardu. Od XVII wieku kilkakrotnie zmieniali się jej właściciele, zmiany dokonywały się w drodze wykupu. Na początku XX wieku powierzchnia dóbr wynosiła 275 ha. Ulica, wytyczona na osi południowy wschód – północny zachód, przebiega równolegle do koryta rzeki Iny. Po 1945 roku wieś o charakterze chłopskim, w latach 50-tych XX wieku spółdzielnia produkcyjna, później gospodarstwo indywidualne. W północnej części wsi, po wschodniej stronie drogi, zdewaloryzowany dwór z końca XIX wieku i niewielki park. Do 1945 roku we wsi wznosił się kościół o konstrukcji, ryglowej, później zburzony. Przy kościele był cmentarz obsadzony starymi lipami. W układzie wsi można wyróżnić część chłopską (południową) i część stanowiącą dawny folwark, z którego zachowały się stodoła i obora z końca XIX wieku.
W pobliżu folwarku grupa wiekowych dębów, w tym jeden o obwodzie 620 cm . W parku podworskim znajduje się duży głaz – pomnik poświęcony mieszkańcom wsi poległym w I wojnie światowej.
