Osada położona 10 km na południowy wschód od Stargardu, rozbudowana wokół dawnej owalnicy, wsi znanej już w średniowieczu jako najstarsze lenno rodziny von Wedel. Na początku XX wieku do majątku należały 842 ha ziemi. Zabudowa rozplanowana w kierunku poprzecznym do drogi przelotowej nr 10. Po 1945 roku miejscowość pegeerowska, obecnie w rękach prywatnych.
Z pierwotnej zabudowy zachowały się: gorzelnia z 1921 roku ( w ruinie), spichlerz z kamienia łamanego (1920-1930), obora i owczarnia z końca XIX wieku oraz neorenesansowy pałac z 1859 roku z tarasem widokowym i wieżą narożną przykrytą cebulastym hełmem. Obok starych zabudowań park leśny o powierzchni 41 ha składający się z drzew liściastych, w części przypałacowej obejmującej około 9 ha, wzbogacony drzewami ozdobnymi.
Pośrodku dawnej owalnicy wznosi się XIII-wieczny kościół zbudowany z kostki granitowej. W 1945 roku był on zburzony, później odbudowany w 1980 roku według projektu Alicji Tymczyszyn. Brakujący szczyt wschodni wzniesiono z cegły, przywracając mu wygląd i dekoracje z początku XIX wieku. Od strony południowej dobudowano zachrystię. Jest to świątynia salowa, bezwieżowa, poświęcona 10 kwietnia 1983 roku pw. św. Maksymiliana Marii Kolbe.
W pobliżu wejścia do kościoła znajdował się głaz narzutowy o obwodzie 8 metrów. W wyniku jego podkopania osunął się w dół.
