Stara wieś typu owalnica, położona nad rzeką Iną, około 5 km na północny zachód od Stargardu, założona prawdopodobnie w XIII wieku, a w drugiej połowie XIV wieku zakupiona przez miasto Stargard.
W XVII wieku Lubowo odgrywało rolę gospodarcza, jako przystań dla statków transportujących zboże. W 1940 roku wieś liczyła 175 mieszkańców.
W północno-zachodniej części nawsia, na niewielkim wzniesieniu posadowiony jest kościół pw. Świętej Rodziny. Został on zbudowany z kamienia i cegły w 1912 roku na miejscu wcześniejszego kościoła ryglowego. Przylega do niego drewniana, XVIII-wieczna wieża, przykryta dwuspadowym dachem. W kościele tym, do 1945 roku znajdował się XV-wieczny gotycki ołtarz-tryptyk, rzeźbiony z drewna lipowego z figurami Marii z Dzieciątkiem, św. Jerzego, św. Katarzyny i innymi postaciami świętych (obecnie w muzeum w Stargardzie). Jego miejsce zajął drewniany barokowy ołtarz, wykonany w 1715 roku, z nowym obrazem Świętej Rodziny. Do wyposażenia świątyni należy też mosiężny XIX-wieczny żyrandol oraz dzwon na wieży z napisem w języku niemieckim o treści; „Idźcie, wszystko jest przygotowane!”.
W południowo-wschodniej części wsi, u ujścia rzeki Miałki doliny, znajdował się młyn wodny, później rozebrany. Po stronie zachodniej przebiega linia kolei wąskotorowej Stargard –Dobra Nowogardzka, zaś na Inie znajduje się zabytkowy żelazny most z 1895 roku. Murowane budynki mieszkalne we wsi pochodzą z XIX i XX wieku.
