Wieś na Równinie Pyrzycko-Stargardzkiej, na wschodnim brzegu jeziora Miedwie, przy ujściu rzeczki Gowiennicy. Ciekawostką są zachowane ślady wczesnośredniowiecznego słowiańskiego grodziska z IX-X wieku o wymiarach 135x170 m otoczonego wałem obronnym o wysokości do czterech metrów.
Na początku XIII wieku przy grodzisku ukształtowała się osada, która została przekazana na własność zakonowi cystersów z Kołbacza, a od 1236 roku przeszła na własność biskupów kamieńskich. Od XIV wieku był to folwark należący do kilku kolejnych właścicieli. W XIX wieku był tu czynny wiatrak i cegielnia.
We wsi znajduje się neoresansowy pałac z XIX wieku, przebudowany w 1922 roku (dobudowano kwadratową wieżę narożną, bogato dekorowaną w części środkowej) oraz park krajobrazowy o powierzchni 7,6 ha, założony w XVIII wieku, w którym na uwagę zasługują drzewa pomnikowe – buk, cztery lipy drobnolistne i dwa jesiony, a także aleja kasztanowa z lat 30-tych XX wieku.
W północnej części parku, na płaskim szczycie pagórka wznosi się późnogotycki kościół pw. św. Teresy od Dzieciątka Jezus, z pierwszej połowy XVI wieku, przebudowany w 1709 roku, z wieżą zwieńczoną barokowym hełmem. Wewnątrz barokowy ołtarz z 1723 roku, dwa sakramentaria i cztery pomniki nagrobne poświęcone fundatorom kościoła i właścicielom wsi, z napisami sławiącymi ich zasługi dla państwa pruskiego.
Plac kościelny częściowo otoczony kamiennym murem i siatką, zachowały się na nim relikty pierwotnego cmentarza z pierwszej połowy XVI wieku. Po 1945 roku zarząd nad majątkiem sprawował Zespół Państwowych Gospodarstw Rolnych.
